پیر لوئئیجی نروی، مهندس محاسب و معمار بزرگی که در ردیف «فوی ساینت» و «مایار» قرار دارد که در نتیجه تسلط بر محاسبات دقیق ریاضی در معماری به شیوه زیبا و حیرت‌انگیزی دست یافت و با فرم‌هایی که از طبیعت الهام می‌گرفت همراه با کاربرد تکنیکی مصالح، چشم‌اندازی موسیقایی در معماری به وجود آورد. او بارها و بارها در نوشته‌هایش، فرآیند خلاقه فرم را در یکسانی، چه در زمینه کارهای تکنیکی مهندسی و چه در زمینه‌های مختلف کارهای هنری به عنوان یک اصل می‌دانست.
نروی متخصص بتن‌آرمه بود. اولین پروژه‌ای که طراحی کرد، ساختمان سینما ناپل بود که به سال 1927 ساخته شد. روش ساختاری این بنا در عمل رابطه بین فرم و عملکرد را به اثبات رساند (روندی که در آینده به نوعی با کژفهمی مواجه شد). این سبک و سیاق را نروی از طریق محاسبات سازه‌ای به دست آورد و آن را در معماری، امری ضروری می‌دانست. اولین کار مهم او پروژه استادیوم ورزشی فلورانس بود که در بین سال‌های 1930 تا 1932 ساخته شد. پوشش ساده‌ای که شیوه نمایان سازه‌ای آن از اهمیت خاصی برخوردار بود و در اغلب جراید به عنوان الگوی معماری قرن معرفی شد و حالت نمایشی شورانگیز آن با طراحی‌های لوکوربوزبه قابل مقایسه بود که به نحوی بسیار صریح و روشن امکانات کاربری بتن‌آرمه را به نمایش درآورد. نروی با طراحی پروژه‌های آشیانه هواپیما اورویتو(8-1935) و اوربتللو و همچنین ساختمان برج دل‌لاگو(3-1940)، به مطالعه در زمینه روش‌های سقف پوسته‌ای شبکه تیرچه‌های برابر پرداخت. در حدود سال 1940 به مطالعه تجربی در زمینه مقاومت فرم پرداخت این روش را در پوشش سقف تالار بزرگ نمایشگاه تورین به کاربرد (9-1948) که یکی از آثار ماندگار و از شاهکارهای معماری قرن بیستم است. او چند ساختمان پوسته‌ای بتنی در ابعاد کوچک‌تر به اجرا درآورد، به نحوی که زیر سقف به طور کامل آزاد بود، بعضی از این پروژه‌ها پلان دایره‌ای شکل دارند، از جمله ساختمان کازینوی رم لیدو (1950) و ساختمان تالار اجتماعات و ضیافت «چیانچینوترم» که بین سال‌های 1950 تا 1952 ساخته شد.
اختراع مهم دیگر او در عرصه تکنیک، سیستم هیدرولیکی پیش کشیده بتن آرمه بود. به هیچ روی دست از تلاش و تحقیق بر نمی‌داشت. حتی با آزادی عمل هرچه بیشتر روش سازه‌ای‌اش را تکامل و بهبود بخشید، با ساده‌گرایی و سرعت در اجرا، به نحوی متفاوت به تحقیقاتش ادامه داد، شیوه ساختاری بسیار زیبایی که از المان‌های سازه‌ای ریتمیک تشکیل می‌شد نمونه‌های شاخص این روش، ساختمان ورزش رم بود که با همکاری «آنیباله ویته‌لوزی» از سال 1956 تا 1957 به اجرا درآمد و مهم‌تر از همه ساختمان تالار کنفرانس یونسکو در پاریس (که با همکاری مارسل بروئه و زرفوس در فاصله سال‌های 1953 تا 1957 ساخته شد). همچنین شبیه به ساختمان تالار کنفرانس پاریس، پوشش پوسته‌ای بسیار زیبا و پر وقاری که طراحی آن ملهم از پوشش پوسته صدف دریایی و بال‌های حشرات و کاسبرگ گل‌ها بود، ساختمان آسمان خراش پیرلی را نیز با الهام از فرم‌های موجود در طبیعت به فاصله 1955 تا 1958 در میلان با همکاری «جیوپونتی و چند معمار دیگر» به اجرا درآورد.
این الگوی ساختمانی به صورت قطعاتی مجزا از هم تکامل یافت. نروی مهارت خلاقه سازه‌ای‌اش را در ساختمان مرکز صنایع ملی پاریس (که در 1955 با همکاری ژان پرو طراحی شد) و نیز در ساختمان نمایشگاه دایره‌ای شکل کاراکاس (1956) و ساختمان کاخ دولاورو، تورین (1961) و همچنین در تالار اجتماعات پاپ در واتیکان که در 1971 ساخته شد، به نمایش درآورد. تولد او در سوندریولومباردی به سال 1891، مرگ در رم به سال 1979 بود. در سال 1913 در رشته مهندسی ساختمان از دانشگاه بولونا فارغ‌التحصیل شد. از 1946 تا 1961 استاد مهندسی سازه در دانشکده معماری رم بود.